Ahli akademik separuh masak perlu dikenal pasti dan diasingkan daripada ahli akademik sebenar
Setiap profesyen mempunyai laluan dan tangga kerjaya yang tersendiri yang perlu diikuti. Misalnya, seorang profesor dalam bidang pengajian ketenteraan tidak boleh dilantik sebagai seorang jeneral semata-mata di atas pengetahuan akademik beliau, dan begitu juga seorang jeneral tidak layak dilantik sebagai seorang profesor semata-mata di atas dasar pengalaman beliau.
Dengan universiti dipenuhi oleh manusia sedemikian, proses
pembonsaian minda masyarakat Melayu dapat dimudahkan.
Yang amat mengejutkan ialah proses pembonsaian ini berlaku di
alam yang sepatutnya proses pembangunan dan percambahan minda berlaku. Minda
yang cetek akan terus menghasilkan lagi minda yang cetek – “Yang bonsai dan
yang dibonsaikan”.
Jumlah mereka yang bonsai ini akan bertambah dan sekali gus akan
menurunkan lagi taraf mutu akademik negara.
Di sesetengah universiti, minda ahli akademik mereka telah
begitu bonsai sehinggakan perlu diwujudkan satu kod pemakaian bagi mengajar
mereka bagaimana untuk mengenakan pakaian.
Keadaan sebeginilah yang merupakan satu situasi yang diperlukan
dalam membonsaikan minda Melayu.
Hishamuddin mengakhiri penulisannya dengan bertanyakan soalan:
“Apakah berkemungkinan si bonsai mengenali dirinya bonsai? Soalan ini amat
seram lagi menyeramkan”.
Pada pandangan saya, bonsai-bonsai di dalam dunia akademik in
amat selesa berada di dalam ‘zon selamat’ mereka.
Tanpa sebarang kemampuan untuk menyerlahkan diri mereka di
peringkat antarabangsa dan tidak pernah didedahkan kepada apa yang dimaksudkan
sebagai akademia kelas pertama, mereka diselubungi dengan perasaan yang status
identiti dan kewibawaan mereka sebagai ahli akademik terancam.
Untuk menguatkan semangat dan kedudukan mereka, tanpa segan silu
dan dengan angkuhnya, mereka telah mengisytiharkan diri mereka sendiri sebagai
“intelek” dan “ilmuwan” – terminologi yang amat hebat bagi mereka yang pemikirannya
telah dibonsaikan, tetapi merupakan satu bahan ketawa bagi mereka yang arif
terhadap tindak tanduk mereka ini.
Tidak tertinggal dari deklarasi ini adalah kata-kata pujian yang
kosong yang dengan jelas mengampu pucuk pimpinan politik pemerintah.
Pembonsaian minda masyarakat kita, terutamnya di kalangan orang
Melayu, perlu diberhentikan segera. Bonsai-bonsai yang sedia ada perlu dicabut
akar umbinya agar ianya tidak lagi bertambah dan terus merosakkan minda rakyat.
Hampas perlu diasingkan dari padi. Ahli akademik separuh masak perlu dikenal
pasti dan diasingkan daripada ahli akademik sebenar.
Hanya dengan langkah ini kita akan dapat mengimpikan
institusi-institusi pengajian tinggi yang bermutu serta berkemampuan untuk
membina dan mencambah pemikiran rakyat.
Teh Yik Koon ialah seorang ahli akademik yang telah berkhidmat
selama 36 tahun. Beliau juga merupakan ahli Aliran dan ahli jawatankuasa Gerak
Akademik
Artikel ini telah diterjemahkan dari artikel asal dalam Bahasa
Inggeris