Mudahnya begini. Jika ada sesiapa yang mainkan isu kaum dan
agama, maka orang itu berada dalam keadaan terdesak. Mereka tiada lagi peluru
untuk menembak pihak yang mereka anggap musuh.
Tidak ada larangan untuk orang Melayu berbincang masalah mereka.
Bukan sahaja orang Melayu, apa sahaja kaum berhak untuk memperkata tentang
masalah yang membelenggu kaum mereka.
Tapi yang tidak boleh adalah menghasut kebencian antara kaum
contohnya dengan menuduh kaum lain sebagai punca kemunduran kaum sendiri.
Ataupun mengungkit konon hak kaum mereka dirampas oleh kaum lain.
Dalam isu yang dibangkitkan Mahathir ini, tidak ada satu bukti
pun kerajaan menghalang perhimpunan itu. Malah kalau nak kata mereka cuma
acah-acah anjur program itu dan kemudiannya batalkan sendiri demi nak
menyalahkan kerajaan pun ada logiknya.
Setakat beberapa bulan ini DS Anwar amat menitik beratkan nasib
rakyat termiskin. Petani miskin dan golongan B40 serta miskin tegar. Banyak
bantuan dan insentif yang dibuat untuk golongan tersebut.
Siapa majoriti petani miskin? Siapa majoriti B40? Siapa lagi
kalau bukan Melayu. Kalau DS Anwar tak pedulikan nasib Melayu, nak buat apa
susah payah beliau rencanakan usaha basmi kemiskinan?
Boleh sahaja DS Anwar buat program untuk bantu kontraktor dengan
nama Melayu, yang kemudiannya beliau boleh minta komisen untuk dimasukkan ke
dalam akaun parti. Tapi tak. Itu bukan cara beliau.
DS Anwar nak basmi kemiskinan yang telah sekian lama membelenggu
kaum Melayu, tanpa ketepikan kaum lain yang juga termasuk dalam golongan itu. Walaupun
usahanya tidak memberikannya dana.
Mungkin itu yang Mahathir marahkan. Sebab DS hanya utamakan
orang miskin. Manakala yang kaya pula dikenakan lebih cukai. Jadi Mahathir
marah kerana itu akan menjejaskan kekayaan kroninya.
Sebab kalau Mahathir betul fikirkan nasib Melayu dan rakyat
miskin, nescaya Mahathir akan hargai usaha yang sedang dan bakal dilaksanakan
oleh kerajaan perpaduan ini. Guane boh?
.