𝗔𝗻𝘄𝗮𝗿, 𝗥𝗮𝗳𝗶𝘇𝗶 & 𝗜𝘀𝘄𝗮𝗿𝗱𝘆: 𝗞𝘂𝗮𝘀𝗮, 𝗗𝘂𝗶𝘁 𝗱𝗮𝗻 𝗗𝗼𝘀𝗮 𝘆𝗮𝗻𝗴 𝗞𝗶𝘁𝗮 𝗦𝗲𝗺𝗯𝘂𝗻𝘆𝗶𝗸𝗮𝗻 — 𝘽𝙞𝙡𝙖 𝙍𝙚𝙛𝙤𝙧𝙢𝙖𝙨𝙞 𝙈𝙚𝙣𝙖𝙩𝙖𝙥 𝘾𝙚𝙧𝙢𝙞𝙣 𝙎𝙚𝙣𝙙𝙞𝙧𝙞







𝙄𝙣𝙩𝙧𝙤: 𝘉𝘪𝘭𝘢 𝘋𝘔 𝘋𝘢𝘩 𝘗𝘦𝘯𝘶𝘩 𝘥𝘢𝘯 𝘈𝘱𝘪 𝘙𝘦𝘧𝘰𝘳𝘮𝘢𝘴𝘪 𝘔𝘦𝘯𝘺𝘢𝘭𝘢 𝘓𝘢𝘨𝘪


𝘚𝘦𝘫𝘢𝘬 𝘭𝘦𝘸𝘢𝘵 𝘮𝘢𝘭𝘢𝘮 𝘵𝘢𝘥𝘪, 𝘋𝘔 𝘢𝘬𝘶 𝘱𝘦𝘯𝘶𝘩 𝘥𝘦𝘯𝘨𝘢𝘯 𝘱𝘦𝘳𝘮𝘪𝘯𝘵𝘢𝘢𝘯 —

𝘬𝘦𝘯𝘨𝘬𝘢𝘸𝘢𝘯 𝘥𝘢𝘳𝘪 𝘭𝘶𝘢𝘳 𝘯𝘦𝘨𝘢𝘳𝘢 𝘱𝘶𝘯 𝘢𝘥𝘢, 𝘮𝘪𝘯𝘵𝘢 𝘱𝘢𝘯𝘥𝘢𝘯𝘨𝘢𝘯, 𝘬𝘶𝘱𝘢𝘴𝘢𝘯 𝘥𝘢𝘯 𝘵𝘢𝘧𝘴𝘪𝘳𝘢𝘯 𝘵𝘦𝘳𝘩𝘢𝘥𝘢𝘱 𝘵𝘶𝘭𝘪𝘴𝘢𝘯 𝘱𝘢𝘯𝘫𝘢𝘯𝘨 𝘐𝘴𝘸𝘢𝘳𝘥𝘺 𝘔𝘰𝘳𝘯𝘪.

𝘕𝘶𝘬𝘪𝘭𝘢𝘯 𝘣𝘦𝘭𝘪𝘢𝘶 𝘣𝘶𝘬𝘢𝘯 𝘴𝘦𝘬𝘢𝘥𝘢𝘳 𝘱𝘢𝘯𝘫𝘢𝘯𝘨, 𝘵𝘢𝘱𝘪 𝘣𝘦𝘳𝘪𝘴𝘪, 𝘣𝘦𝘳𝘢𝘱𝘪, 𝘥𝘢𝘯 𝘣𝘦𝘳𝘢𝘯𝘪.

𝘈𝘺𝘢𝘵𝘯𝘺𝘢 𝘣𝘶𝘬𝘢𝘯 𝘮𝘦𝘯𝘶𝘥𝘶𝘩, 𝘵𝘢𝘱𝘪 𝘮𝘦𝘯𝘺𝘦𝘥𝘢𝘳𝘬𝘢𝘯. 𝘉𝘶𝘬𝘢𝘯 𝘮𝘦𝘯𝘨𝘶𝘵𝘶𝘬, 𝘵𝘢𝘱𝘪 𝘮𝘦𝘯𝘨𝘨𝘶𝘨𝘢𝘩 𝘩𝘢𝘵𝘪 𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘴𝘪𝘩 𝘳𝘦𝘧𝘰𝘳𝘮𝘢𝘴𝘪.


𝘖𝘭𝘦𝘩 𝘴𝘦𝘣𝘢𝘣 𝘵𝘶𝘭𝘪𝘴𝘢𝘯 𝘵𝘶 𝘮𝘦𝘯𝘺𝘦𝘯𝘵𝘶𝘩 𝘣𝘢𝘯𝘺𝘢𝘬 𝘴𝘪𝘴𝘪 —

𝘥𝘢𝘳𝘪 𝘬𝘶𝘢𝘴𝘢 𝘩𝘪𝘯𝘨𝘨𝘢 𝘬𝘦 𝘮𝘢𝘬𝘯𝘢 𝘱𝘦𝘳𝘫𝘶𝘢𝘯𝘨𝘢𝘯 𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘬𝘪𝘯𝘪 𝘬𝘢𝘣𝘶𝘳,

𝘬𝘪𝘵𝘢 𝘱𝘦𝘤𝘢𝘩𝘬𝘢𝘯 𝘬𝘶𝘱𝘢𝘴𝘢𝘯 𝘯𝘪 𝘬𝘦𝘱𝘢𝘥𝘢 4 𝘩𝘪𝘯𝘨𝘨𝘢 5 𝘴𝘪𝘳𝘪 𝘴𝘶𝘱𝘢𝘺𝘢 𝘮𝘶𝘥𝘢𝘩 𝘧𝘢𝘩𝘢𝘮, 𝘩𝘢𝘥𝘢𝘮, 𝘥𝘢𝘯 𝘤𝘦𝘳𝘯𝘢 𝘥𝘢𝘭𝘢𝘮.

𝙆𝙞𝙩𝙖 𝙢𝙪𝙡𝙖 𝙙𝙚𝙣𝙜𝙖𝙣 𝙎𝙞𝙧𝙞 𝟭.


𝗜. 𝗦𝗶𝗻𝗱𝗶𝗿𝗮𝗻 𝘆𝗮𝗻𝗴 𝗠𝗲𝗻𝘆𝗲𝗻𝗴𝗮𝘁 𝗧𝗮𝗽𝗶 𝗣𝗲𝗻𝘂𝗵 𝗞𝗮𝘀𝗶𝗵


Ada sesuatu yang menyengat tapi jujur dalam tulisan Iswardy Morni.

Dia tak menulis untuk “𝘮𝘦𝘯𝘨𝘢𝘫𝘢𝘳”, tapi untuk menyindir dengan kasih sayang politik.

Dan sindiran begini lah yang 𝙥𝙖𝙡𝙞𝙣𝙜 𝙨𝙖𝙠𝙞𝙩 — sebab ia kena tepat di 𝙩𝙚𝙢𝙥𝙖𝙩 𝙡𝙪𝙠𝙖 𝙮𝙖𝙣𝙜 𝙠𝙞𝙩𝙖 𝙨𝙤𝙧𝙤𝙠 di balik slogan “Madani.”


Iswardy menyebut satu 𝙠𝙚𝙗𝙚𝙣𝙖𝙧𝙖𝙣 yang ramai dalam 𝙜𝙚𝙡𝙖𝙣𝙜𝙜𝙖𝙣𝙜 𝙠𝙪𝙖𝙨𝙖 𝙩𝙖𝙠 𝙗𝙚𝙧𝙖𝙣𝙞 𝙘𝙖𝙠𝙖𝙥:


> “𝘒𝘪𝘵𝘢 𝘪𝘯𝘨𝘢𝘵 𝘬𝘪𝘵𝘢 𝘱𝘦𝘨𝘢𝘯𝘨 𝘬𝘶𝘢𝘴𝘢, 𝘵𝘢𝘱𝘪 𝘴𝘦𝘣𝘦𝘯𝘢𝘳𝘯𝘺𝘢 𝘬𝘪𝘵𝘢 𝘤𝘶𝘮𝘢 𝘥𝘪𝘴𝘶𝘳𝘶𝘩 𝘱𝘦𝘨𝘢𝘯𝘨 𝘴𝘬𝘳𝘪𝘱.”


𝗜𝗜. 𝗕𝗶𝗹𝗮 𝗣𝗼𝗹𝗶𝘁𝗶𝗸 𝗝𝗮𝗱𝗶 𝗧𝗲𝗮𝘁𝗲𝗿 𝗣𝗮𝗹𝗶𝗻𝗴 𝗠𝗮𝗵𝗮𝗹


Dan di situlah politik jadi teater paling mahal di dunia.

Watak berubah, tapi pengarahnya tetap sama —

entiti yang 𝙗𝙚𝙧𝙙𝙪𝙞𝙩, 𝙗𝙚𝙧𝙥𝙚𝙣𝙜𝙖𝙧𝙪𝙝, 𝙙𝙖𝙣 𝙗𝙚𝙧𝙖𝙠𝙖𝙧 dari zaman penjajahan hingga zaman tender berjuta.


Dalam politik Malaysia, inilah “𝘿𝙚𝙚𝙥 𝙎𝙩𝙖𝙩𝙚 𝙫𝙚𝙧𝙨𝙞 𝙏𝙖𝙣𝙖𝙝 𝙈𝙚𝙡𝙖𝙮𝙪.”

Bukan hantu, tapi sistem yang tak mati-mati walau kita tukar perdana menteri sepuluh kali.


𝗜𝗜𝗜. 𝗖𝗲𝗿𝗺𝗶𝗻 𝗱𝗮𝗿𝗶 𝗗𝘂𝗻𝗶𝗮 𝗟𝘂𝗮𝗿


Apa yang Iswardy tulis tu bukan pelik.

𝘼𝙢𝙚𝙧𝙞𝙠𝙖 pun pernah lalu fasa sama masa Barack Obama naik dengan semangat Hope and Change,

tapi akhirnya 𝙩𝙚𝙧𝙨𝙚𝙥𝙞𝙩 dalam jaringan lobi korporat dan kapitalisme politik.


Di 𝙄𝙣𝙙𝙤𝙣𝙚𝙨𝙞𝙖, Jokowi pun bermula sebagai simbol rakyat —

akhirnya 𝙩𝙚𝙧𝙥𝙖𝙠𝙨𝙖 menari ikut rentak oligarki lama.


𝙈𝙖𝙡𝙖𝙮𝙨𝙞𝙖?

Kita baru sedar bahawa “kuasa rakyat” tu cuma 𝙩𝙞𝙠𝙚𝙩 masuk ke pentas lama, bukan tombol untuk ubah sistemnya.


𝗜𝗩. 𝗞𝘂𝗮𝘀𝗮 𝗦𝗲𝗯𝗮𝗴𝗮𝗶 𝗔𝗹𝗮𝘁, 𝗕𝘂𝗸𝗮𝗻 𝗣𝗲𝗿𝗵𝗶𝗮𝘀𝗮𝗻


Iswardy mengingatkan bahawa 𝙠𝙪𝙖𝙨𝙖 𝙗𝙪𝙠𝙖𝙣 𝙢𝙖𝙩𝙡𝙖𝙢𝙖𝙩, 𝙩𝙖𝙥𝙞 𝙖𝙡𝙖𝙩.

Masalahnya — bila dah duduk di puncak, alat tu tiba-tiba jadi hiasan dinding.


Dulu Reformasi laungkan “𝙇𝙖𝙬𝙖𝙣 𝙩𝙚𝙩𝙖𝙥 𝙡𝙖𝙬𝙖𝙣,”

𝙠𝙞𝙣𝙞 bunyinya lebih kepada “𝘛𝘶𝘯𝘨𝘨𝘶 𝘮𝘦𝘴𝘺𝘶𝘢𝘳𝘢𝘵 𝘥𝘶𝘭𝘶.”

Dulu 𝙞𝙙𝙚𝙖𝙡𝙞𝙨𝙢𝙚 dibakar dengan api perjuangan,

kini ia 𝙘𝙪𝙢𝙖 𝙡𝙞𝙡𝙞𝙣 𝙠𝙚𝙘𝙞𝙡 di sudut Putrajaya.


𝗩. 𝗕𝗶𝗹𝗮 𝗧𝗲𝗴𝘂𝗿𝗮𝗻 𝗗𝗶𝘀𝗮𝗹𝗮𝗵 𝗧𝗮𝗳𝘀𝗶𝗿 𝗦𝗲𝗯𝗮𝗴𝗮𝗶 𝗣𝗲𝗻𝗴𝗸𝗵𝗶𝗮𝗻𝗮𝘁𝗮𝗻


Yang paling menusuk dalam tulisan ni —

kesedaran bahawa 𝙩𝙚𝙜𝙪𝙧𝙖𝙣 𝙗𝙪𝙠𝙖𝙣 𝙥𝙚𝙣𝙜𝙠𝙝𝙞𝙖𝙣𝙖𝙩𝙖𝙣.

Rafizi, HIRUK, dan suara yang menegur itu bukan musuh — 𝙢𝙚𝙧𝙚𝙠𝙖 𝙘𝙚𝙧𝙢𝙞𝙣.


Dan cermin, walaupun retak, tetap memantulkan wajah sebenar kita.

Bila kita dah mula 𝙩𝙖𝙠𝙪𝙩 dengan cermin sendiri,

itu tandanya kita dah mula jadi pemimpin yang 𝙠𝙚𝙝𝙞𝙡𝙖𝙣𝙜𝙖𝙣 roh perjuangan.


𝗩𝗜. 𝗞𝗮𝗽𝗮𝗹 𝗥𝗲𝗳𝗼𝗿𝗺𝗮𝘀𝗶 — 𝗗𝗮𝗿𝗶 𝗡𝗲𝗹𝗮𝘆𝗮𝗻 𝗸𝗲 𝗣𝗲𝘀𝗶𝗮𝗿


Analogi keras tapi tepat:

Kalau dulu reformasi ni macam kapal nelayan yang 𝙢𝙚𝙣𝙚𝙣𝙩𝙖𝙣𝙜 ombak besar kuasa lama,

hari ini ia dah jadi kapal pesiar mewah — cantik di luar, tapi dindingnya retak di dalam.


Dan bila ribut datang semula,

bukan ombak yang bahaya… tapi 𝙚𝙜𝙤 dalam kapal tu sendiri.


𝗧𝗲𝗮𝘀𝗲𝗿 𝗣𝗲𝗻𝘂𝘁𝘂𝗽:


Tulisan ni bukan untuk membakar sesiapa —

tapi untuk 𝙢𝙚𝙣𝙜𝙞𝙣𝙜𝙖𝙩𝙠𝙖𝙣 mereka yang dulu pernah berjanji takkan lupa daratan.

Kerana dalam dunia politik, yang paling cepat naik bukan selalu yang paling tinggi —

kadang-kadang cuma yang paling 𝙥𝙖𝙣𝙙𝙖𝙞 𝙢𝙚𝙣𝙮𝙤𝙧𝙤𝙠 dosa di balik slogan.


====>>>

🖋️ 𝘗𝘦𝘯𝘢: Leon Wen | 𝘏𝘪𝘳𝘶𝘬 𝘬𝘢𝘵𝘢...

𝘒𝘶𝘢𝘴𝘢 𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘵𝘢𝘬 𝘭𝘢𝘨𝘪 𝘮𝘦𝘯𝘺𝘦𝘯𝘵𝘶𝘩 𝘩𝘢𝘵𝘪 𝘳𝘢𝘬𝘺𝘢𝘵 𝘣𝘶𝘬𝘢𝘯 𝘭𝘢𝘨𝘪 𝘬𝘶𝘢𝘴𝘢 —

𝘪𝘢 𝘤𝘶𝘮𝘢 𝘣𝘢𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘦𝘯𝘶𝘯𝘨𝘨𝘶 𝘥𝘪𝘵𝘦𝘭𝘢𝘯 𝘮𝘢𝘭𝘢𝘮.


𝘕𝘦𝘹𝘵:

𝙎𝙞𝙧𝙞 𝟮: 𝙋𝙤𝙡𝙞𝙩𝙞𝙠 𝙍𝙚𝙛𝙤𝙧𝙢𝙖𝙨𝙞: 𝘽𝙞𝙡𝙖 𝙄𝙙𝙚𝙖𝙡𝙞𝙨𝙢𝙚 𝘽𝙚𝙧𝙩𝙚𝙢𝙗𝙪𝙣𝙜 𝘿𝙚𝙣𝙜𝙖𝙣 𝙍𝙚𝙖𝙡𝙞𝙩𝙞 𝙄𝙨𝙩𝙖𝙣𝙖 𝙋𝙪𝙩𝙧𝙖𝙟𝙖𝙮𝙖



No comments: