Mudahnya begini. Jika
ada sesiapa yang mainkan isu kaum dan agama, maka orang itu berada dalam
keadaan terdesak. Mereka tiada lagi peluru untuk menembak pihak yang mereka
anggap musuh.
Tidak ada larangan
untuk orang Melayu berbincang masalah mereka. Bukan sahaja orang Melayu, apa
sahaja kaum berhak untuk memperkata tentang masalah yang membelenggu kaum
mereka.
Tapi yang tidak boleh
adalah menghasut kebencian antara kaum contohnya dengan menuduh kaum lain
sebagai punca kemunduran kaum sendiri. Ataupun mengungkit konon hak kaum mereka
dirampas oleh kaum lain.
Dalam isu yang
dibangkitkan Mahathir ini, tidak ada satu bukti pun kerajaan menghalang
perhimpunan itu. Malah kalau nak kata mereka cuma acah-acah anjur program itu
dan kemudiannya batalkan sendiri demi nak menyalahkan kerajaan pun ada
logiknya.
Setakat beberapa
bulan ini DS Anwar amat menitik beratkan nasib rakyat termiskin. Petani miskin
dan golongan B40 serta miskin tegar. Banyak bantuan dan insentif yang dibuat
untuk golongan tersebut.
Siapa majoriti petani
miskin? Siapa majoriti B40? Siapa lagi kalau bukan Melayu. Kalau DS Anwar tak
pedulikan nasib Melayu, nak buat apa susah payah beliau rencanakan usaha basmi
kemiskinan?
Boleh sahaja DS Anwar
buat program untuk bantu kontraktor dengan nama Melayu, yang kemudiannya beliau
boleh minta komisen untuk dimasukkan ke dalam akaun parti. Tapi tak. Itu bukan
cara beliau.
DS Anwar nak basmi
kemiskinan yang telah sekian lama membelenggu kaum Melayu, tanpa ketepikan kaum
lain yang juga termasuk dalam golongan itu. Walaupun usahanya tidak
memberikannya dana.
Mungkin itu yang
Mahathir marahkan. Sebab DS hanya utamakan orang miskin. Manakala yang kaya
pula dikenakan lebih cukai. Jadi Mahathir marah kerana itu akan menjejaskan
kekayaan kroninya.
Sebab kalau Mahathir
betul fikirkan nasib Melayu dan rakyat miskin, nescaya Mahathir akan hargai
usaha yang sedang dan bakal dilaksanakan oleh kerajaan perpaduan ini. Guane
boh?
.